İnsanlar olarak vücudumuz gıda tükettikçe bu gıdaların belirli bir kısmını sindirerek dışarı atar. Vücudumuzdan çıkan bu atıklar daha sonrasında tuvaletten çıkar çıkmaz borulara, borulardan ise arıtma tesislerine gider. Hepimizin burada aklında olan soru işareti ‘ya o borular bir yerde kırılırsa?’ sorusu olur.
İnsanlar olarak atıklarımızı tuvalete bıraktıktan sonra bunların borular yoluyla bir yerde kesiştiği yerler vardır ve olası durumlarda bu borular tamir edilebilir.
Atıklar tuvalet sifonuna bastıktan sonra önce arıtma tesislerine ulaşıyor. Bu arıtma tesislerine ulaşmadan önce herhangi bir yere gitmesi mümkün ancak buna çok nadir denk gelmek mümkün oluyor. Bu tesislere ulaşan atık oraya gidene kadar zaten belirli bir yolculuk nedeniyle parçalanıyor ve bu tesislere geldiğinde ayrıştırılıyor.
Bu atıklar daha sonra arıtma tesislerinde çok farklı aşamalardan geçerek son yolculuğuna çıkıyor. Bu atıkların arındırılmış suları daha sonra geri dönüşüme kazandırılabildiği gibi kalan bölümü genellikle denizlere ve dolayısı ile dolaylı olarak okyanuslara dökülüyor.
Okyanuslara giden bu atıklar daha sonrasında dalgalar ile yok olurken, denizlerin kalitesini ve küresel olarak su kalitesini etkiliyor. Bunun yerine atıkların farklı yöntemler ile arındırılması teknikleri de olsa da bunlar daha çok küçük kasabalar gibi yerlerde toprak altına gönderiliyor ve burada kısa süre içerisinde yok oluyor.
Dünyada en gelişmiş atık sistemlerinin Avrupa ve ABD’de olduğu bilinirken, İskandinav ülkelerinin de bu konuda çok iyi arıtma sistemlerinin sahipleri olduğu biliniyor.
Türkiye’de de atıkların belirli bir bölümü denize dökülüyor ve özellikle bazı bölgelerde bu sebeple çok kötü kokular oluştuğuna dair halk genel olarak tepki gösterdiği durumlarda olabiliyor.